bak kendine...

asırlardır çürüyor bize anlatılanlar
ne çok değiştirdi doğa seni
sen ise hiçbir şey değiştirememenin
acısını soludun göğsüne asırlardır
düşündükçe değerini kaybediyor
birer birer anlamsızlaşıyor akıp giden günler
en sevindiğin anları düşleyip
kendini kandıryorsun şimdi değil mi ?
biliyorum böyle mutlu oluyorsun sen artık
kimseye anlatamadığın bir hayatı gizle içinde
ve içinde gizlendiğin gerçeğe nefret duyup
gitgide yalnızlaşıyorsun ağlamaya utanarak
kulaklarında uğuldayan gülüşler
eskide kaldı sevdiğin o kadınla beraber
şimdi içindeki sıkıntıları duvarlar bile dinlemiyor
asırlardır çürüyor bize anlatılanlar
ne çok değiştirdi madde seni
sen ise çok şey başardığını sanıp
övünüyorsun kendinle
ve utancını yayıyorsun yeryüzüne asırlardır
ben artık sana insan demiyorum .

''proleter balık''