gereksiz bir hikâye...

hep , gereksiz görmüştü
konuşmayı , gülmeyi...
sevişmeyi , öpüşmeyi , gezmeyi...
evet gereksiz görmüştü ;
insanların birbirlerine ''seni seviyorum'' demelerini
gereksiz görmüştü , annesini , babasını...
sevgilisini...
gereksiz görmüştü , yaşamak için çabalamayı...
belki de asıl gereksiz gördüğü şey ,
tuhaf olan benliğiydi...
hep , tuhaf olmuştu...
tuhaf varolmuştu ,
tuhaf olduğu için eleştirilmişti
ses çıkartmamıştı ,
dışlanmasına rağmen hiçbir şey yapmamıştı
çünkü her şey gereksizdi onun için
ta ki , hayatın gereksizlikleriyle dalga geçerek ,
gülümsemeyi becerebilen adamla tanışana kadar .
genelde , gereksizliklerden kurtulabilmek için
sürekli başını alıp bir yerlere kaçardı
hiçbir şeye inancı olmadığı gibi ;
gerçek sevgiye de inancı yoktu
fakat karşılaştığı o adam
onun birden siyah prensi oluverdi
ya olmasına izin verdi ;
ya da o adam izin almadan ,
onun tuhaf kâlbine giriverdi...
onu sevmişti bütün tuhaf benliğiyle
asla anlaşılamayan duygularıyla .
asla sevgisini anlatamadı ,
size anlatamadığı gibi .

her hikâyenin bir sonu vardır , öyle öğretildi bize
hayatımızdaki her güzelliğin bir sonu olduğu örneğini vererek
bu gereksiz hikâyenin de bir sonu olsun
gitti... gitti... gitti adam , kızın tuhaflığıyla , uzaklara
kızın tuhaflığıyla dalga geçerek...

gereksiz hikâyenin tuhaf olan kızı ise ,
hep başını alıp gittiği yerlerden sıkıldığının farkına varmıştı
farklı bir yer arayışı içine girmişti
bulmuştu aradığı yeri
şimdi orada ve adamı izliyor
sonsuza kadar... gereksizce... sessizce..
ve tuhaf...



''çaça''